Nog nooit gebeurd... 14 dagen lang had ik geen goesting om nog iets neer te schrijven in mijn blog. Die eerste tienkamp heeft iets in mijn hoofd teweeg gebracht. Ik moet 'em werkelijk nog verwerken. Fysiek begint het weer te lukken. Ook de coördinatiecapaciteiten komen terug. Maar "in the head no good"; de rust is nog niet terug...
De 100m was fierce, hard en bijna gewelddadig. Ik werd tweede en was eigenlijk best tevreden met mijn tijd. Vooral omdat ik startte met pijn (gevolgen nog steeds van de op 1 mei verzwikte enkel). Ik voelde me sterk.
Bij het verspringen was ik serieus bang geblesseerd te geraken, want de laatste twee sprongtrainingen moest ik met pijn in patellapees rechts stoppen. Vooral het neerkomen valt me zwaar. Maar goed, de aanlopen klopten perfect; 61.5 voetjes plus 31 vooraanloop komt millimeter scherp uit. Ook de klauw bij afstoot lukt, alleen een zweeffase krijg ik er niet voldoende in. Shit. Maar gezond en zonder pijnreactie heb ik de missie volbracht.
Ik kreeg slechts de kans om amper tweemaal in te gooien bij het kogelstoten. Het enige minpuntje bij de organisatie die eigenlijk vlekkeloos de honderden atleten begeleidde gedurende de twee wedstrijddagen. Normaal staat het ontbreken van opwarming voor mij gelijk aan slecht presteren. Nu viel het me goed mee; er was een plezierig sfeertje onder het jonge grut... Een grapje hier een grapje daar. Ontspannen haalde ik een redelijke afstand. Het blijft mijn zwakste discipline; gebrek aan techniek en feeling voor het explosiefste nummer. Jammer.
Het inspringen bij hoog verliep ok. Op 1m30 gestart en slechts bij de derde poging - met stevige pijnscheut - met flop erover. Ik ben onmiddellijk gestopt... Ijs en massage; zwaar oplapwerk!
De angst voor de 400m sprint blijkt werkelijk groot bij vele tegenstanders; ik ruik het, en als een gemene bloedhond ga ik dus voluit. De eerste 200m in 25"60... te snel! Maar controlerend hou ik het verval binnen de perken. Relatief fris blijf ik nipt achter de eerste; jammer dat het geen 20m verder was. De eerste - Serge - heeft dan ook een heus topweekend op Europees niveau, is vijf jaar jonger, en in bloedvorm.. Ik sluit dolgelukkig mijn eerste dag af, want de tweede dag ligt me immers beter. Ik zit op koers voor 5.800 punten!
's Avonds sloeg de eenzaamheid toe. Het verzorgen en het eten valt me zwaar. Ik slaag er niet in me te organiseren voor de volgende dag en hoewel ik weet dat muziek me kan opbeuren vergeet ik de mp3-speler op te laden. Na een telefoontje naar huis, ga ik zeer vroeg slapen.
De opwarming voor de 110m horden verloopt in het frisse ochtendgloren... Ik voel me zeker en heb er zin in. De wedstrijd is dan ook ontgoochelend want ik twijfel op drie of vier horden. Alle ritmiek en concentratie is gaan vliegen. Ik werk me naar de eindmeet en ga nog gelukkig Lorenzo (de winnaar van het BK 2014) voorbij. Ik haal een tijd die ik normaal op 70% haal... Lorenzo blijkt out te zijn met een hamstringscheur...
Bij het discus blijkt mijn coördinatiecapaciteit verdwenen. Lomp gooi ik het ding zonder scherpte en agressie van me af. Ik geef de discus niks mee, maar ik beperk de schade met een 80% afstand.
Ik heb 100% goesting in polsstok. Maar de regen en de chaos van de andere atleten brengen me van de wijs. Mijn opwarming is half ok, maar het wachten is eindeloos. Ik heb drie pogingen nodig op mijn beginhoogte, en zak volledig door het ijs... Geen coördinatie, geen penetratie en log val ik op de lat. Met tranen in de ogen trek ik me terug. Een sms en telefoontje van thuis houden me op de been. Ik maak mijn valies en doe de checkout uit het sporthotel tussendoor.
Het speerwerpen. Ik schreeuw alle frustratie van me af; geen gevoel, geen gerichtheid, ik voel me down en plat. Hoezeer ik ook probeer, ik kan mijn favoriete onderdeel gewoon niet meer. Zelfs zonder enige training deed ik een paar jaar terug 30% beter.
Ik heb geluk voor de 1500m; Laurent vraagt me te hazen om zo zijn record te halen... Anders ging ik half joggen. Ik loop op mijn trainers 900m op tempo en laat me dan uitzakken. De supporters schreeuwen het echter uit van verontwaardiging. Getier en gejoel. Ik herpak me, loop de laatste 400m in 1'20" en haal Laurent nog bij. We gaan samen over de meet. Hij stort in elkaar zoals een waardige meerkamper dat na zijn laatste nummer beoogt te doen. Ik wandel beschaamd en ontgoocheld naar mijn zeteltje.
Grinta, agressie, presteren bij vermoeidheid,... noem het wat je wil, maar ik kwam het tekort. Maar ik heb oneindig veel geleerd, en heb nu meer sportverstand en sporthonger dan ooit. Veel atleten herkennen dit, blijkt uit gesprekken achteraf.
Revanche op het WK in Lyon op 4-5 augustus! Er moet wel nog massa's werk verzet worden.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten