Afgelopen maanden ging ik 100%. Alles – ook buiten de sport – zit mee; werkelijk alles… Da’s een mooi gevoel! Maar luisterend naar de top-100 op de radio op oudejaar, en rustig kokkerellend in de keuken dwalen mijn gedachten af naar vroeger. En dat "vroeger" is voor mij de tijd voordat ik zwaar met ziekte van mijn dierbaarste getroffen werd. Trots vertel ik mijn zoon Sten, hoe papa misschien wel 200 mensen bij naam kende en hen regelmatig opzocht; uit studententijd, klimwereldje, bergtochten, survival-midden, leger, R&D, Natuurpunt, Antwerpen, Gent, Brugge,... zelfs in Coventry, Suffolk, Zwitserland, Frankrijk, Nederland, … Met verscheidene zou ik ook vandaag nog naar het einde van de wereld durven gaan…
- Hoeveel zie je er nog papa? Ik moet hard nadenken kom aan drie.
- Drie heb ik er dit jaar nog gezien jongen, eerder toevallig…
Alle drie hadden ze het niet makkelijk; na al die jaren zijn er geen maskers tussen ons. Snel maakt een kort gesprek duidelijk waar we écht staan. Het felle frisse geweld heeft immers niet altijd gekregen of gevonden wat het zocht. Sommigen van hen zijn zelfs helaas niet meer onder ons…
Wel, vanavond hef ik op hen het glas. Op hen en al die mooie ingoede mensen. Met een optimisme, met dankbaarheid en met een glimlach die ze verdienen. En ook proost ik het glas op diegenen die ik recent mocht leren kennen, voor hen en voor onze familie; het is me waardevol!
Het doel voor de toekomst is duidelijk: 100%! Hard gaan! Maar vooral waar mogelijk: 100% heel hard samen. Om het met de woorden van een groot voorbeeld (mank lopend, gekraakt door ziekte, eenvoudig melkboer) te zeggen:
- Wij zijn sterker, we dragen elkaar.
Een sterk, mooi en gezegend 2015! Proost!
 |
| Wij zijn sterker, wij dragen elkaar... |
Geen opmerkingen:
Een reactie posten