Ik zit voor het werk in Cannes; drie volle dagen
trainingsrust. Enkel reizen, werken, eten en drinken. Misschien loop ik me tussendoor
eens 15 minuten los en doe ik een paar versnellingen. Luxe.
Ik ben deze middag voorbij Lyon gereisd. Op 4 augustus gaat
daar voor mij het WK meerkamp van start. Het deed me toch even zuchten, en ik
verstuurde en kreeg volgend berichtje:
“Stoppen nu in Lyon Part Dieu… Mon Dieu. Nog 145 dagen? X
dtr”
“Stap per stap… zaterdag is een eerste grote stap van een
mooie droom. Sten is aan het trainen. Hij zag het zitten (zeer actief). Zalig
weertje hier. Groetjes xxx.”
J
Het bekende gevoel is er terug… Weken- en maandenlange
volgehouden training voor één specifiek event brengt dat met zich mee. De goesting
om te presteren is er serieus. In die mate zelfs dat je er naar toe gezogen
wordt. De piste roept me als een doorgedreven verslaving, en het werken overdag
wordt dan gelukkig een welkome afleiding. Voor het slapen gaan denk ik aan die
eerste horde, denk ik aan die polsstokafsprong, rusteloos… ’s Nachts zweef ik
in mijn dromen soms een duurloop in, zalig wegzinkend in de tred van mijn
schoenen op het grint. Ik schiet wakker bij de harde landing in de zandbak, en
besef dat ik - bijna rechtop gesprongen – gewoon in mijn slaapkamer ben. The track calls… the track calls… precious…
my precious…
Gelukkig is bovenstaande lichtjes dichterlijk overdreven,
maar het gevoel komt soms echt wel in de buurt. Grappig, maar het toont hoe ik
er in kan opgaan. Straf hé.
Zaterdag doe ik Belgisch Kampioenschap horden en polsstok.
Afgaand op mijn hordentraining zal ik het goed doen; geen pijntjes en geen
onzekerheid. Maar met horden weet je dus nooit. Ik zal mijn eigen wedstrijd
lopen. De polsstok is andere koek; ik ben totaal onervaren en had het liefst
nog een twintig trainingen afgewerkt alvorens een eerste wedstrijd te doen. Het
is wat het is. Soms moet je gewoonweg… euh… springen!
11 maart 2015, Cannes
Geen opmerkingen:
Een reactie posten